“After the death of the Persian king Jamshid, the tirant Zahhak took over power. He had a strange disease; two snakes grew out of his shoulders. He had to feed them human brains daily. The man who got the job to bring him two humans every day cheated on him and replaced one human a day by a sheep and mixed their brains. The saved ones were to hide in the mountains not to reveal their existence. They married among themselves and slowly began to develop a new folk: The Kurds.”

We drove from Turkey into Northern Iraq / Kurdistan with an invitation of Rick’s sisters’ husbands’ family. We did not need a visa for this part of Iraq, as long as we didn’t enter the dangerous parts (Mosul, Kirkuk, Baghdad etc). We got a permit for 10 days maximum. It was a very warm welcome we encountered in Slemani (or Al Sulemaniya). We stayed for a couple of nights and explored the bazaar of Slemani, along with the ‘red prison’ there. The red prison used to function as a prison/torture place for captured Kurds under the regime of Saddam Hussein. The office of the director of the prison is now turned into a pigeon-nest.

We tried to cross the border to Iran from Penguin, but for the first time in our border-history were sent back because the motorbikes couldn’t enter Iran they thought… Read more in the next log ☺

Nemrud Dagi was een geweldige afsluiting van het stuk door Turkije. Wat een geweldige plek. We konden op de top uitkijken over heel Turkije. Sneeuw, koud, doodstil en zo’n knalblauwe vrieslucht. En dan waren we ook nog een helemaal alleen. Na de afdaling kwamen we bij een groot meer, waar we slechts twee uur hoefden te wachten op een niet al te grote boot die wel groot veel auto’s en mensen meenam. Het werd al donker toen wij als allerlaatste onze motoren erop mochten rijden. De klep kon nog net dicht, maar ik had geen schoenmaat groter moeten hebben. En natuurlijk waren we de centrale attractie. Aan de overkant even warm worden bij het vuur in de haven. Een bijzonder dagje. Twee dagen rijden van De Grens met Irak.

Het staartje Turkije ging snel, aardig doorgereden en de 22e waren we aan de grens. We werden wat verbaasd maar niet onvriendelijk bekeken en alles was in orde. Ik vond het van tevoren best spannend, maar ik had me voor niks druk gemaakt. Toch, als je aan de grens staat te wachten, Rick was geld wisselen, en je wordt door zeker 500 mannen aangestaard, geen vrouw te zien, zou ik best even onzichtbaar willen zijn ;-)

De tocht van Zakhu naar Suleymania was lang en erg mooi. Bij de checkpoints staan ze even met hun ogen te knipperen als we aankomen. Dan spreken ze Rick aan en kijken naar de verkeerde pagina van ons paspoort. Mijn visum van Mozambique is erg populair. Meestal mogen we dan direct door, soms moet er nog iemand anders naar ons komen kijken. Maar dat is volgens mij meer aapjes kijken dan procedure. Vlak na het donker glijden we over de klei Raparin Street in en worden hartelijk verwelkomd door Youssif, Tara en de kids. Wat een huis, we krijgen zelfs een eigen kamer! En de Koerdische gastvrijheid laat weinig te wensen over. Na een eindeloos groot diner moet ik echt stop zeggen, ik barst bijna. En dan nog zegt Tara ‘please, take some more’. Met de vertrouwde kopjes thee vliegt de avond voorbij en vallen we als een blok in slaap. In Irak.. Gek hoor.

checkpoint  Yousif and family
                         Iraqi/Kurdish checkpoint                                             Enjoying a very nice dinner at Yousif's house


De volgende dag beginnen we onze ontdekkingstocht op de bazaar, een mix van 1001 nacht en Koninginnedag. Werkelijk alles is er te koop. Van appels tot antibiotica. Van waterpijp tot damesondergoed. Veel mannen, met name de wat oudere, lopen nog in een soort sultanoutfit, een overall met wijde broek en een zijden buikband, compleet met tulband. Maar ook genoeg jonge mannen in westerse kleding. Van de vrouwen draagt zo’n 80% een hoofddoek. Maar ik heb ook meisjes in rokken tot de knie of spijkerbroeken gezien. Na uren rondlopen zijn we op zoek naar een plekje om thee te drinken en worden zomaar van de straat geplukt door Peter. Een Nederlandse Koerd die hier al sinds 1991 woont. En hij heeft echte koffie! Rick helemaal in de gloria. Het is erg gezellig en we blijven bij Peter hangen tot Youssif ons oppikt aan het eind van de middag. Tara heeft Koerdisch gekookt, heerlijk, we eten weer tot we ploffen. Zelfs Rick krijgt het dit keer niet op. ‘It would take an army to finish this!’

in kurdistan!  soldaat bij checkpoint
                            We're in Kurdistan!                                                  Soldiers posing for photo at checkpoint

Op Peters aanraden blijven we nog een dagje langer om de Amnazuraka, de Red Prison te bezoeken. De voormalige gevangenis van Saddam is sinds kort een museum. Dus ’s morgens vroeg rijden we de motoren door de enorme poort van het volledig stukgeschoten hoofdkantoor van de Baath. Tanks staan er nog, de gevangenis is met martelkamers en alles nog intact. Vreselijk, griezelig en naar. Peter komt ons opzoeken en geeft tekst en uitleg, bij de prison en bij het museum erboven. En, hij schrijft voor de Soma, de Engelse krant hier, en wil graag een stukje schrijven over ons als toerist-pioneers in Koerdistan. Dus we poseren met de motoren voor de gevangenis van Saddam. En dat komt dan in de krant. ’s Avonds logeren we bij Peter. Youssif en Tara zijn naar Kirkuk voor het offerfeest. Voor ons in Kirkuk niet veilig. In Kirkuk ligt olie. Dus in Kirkuk vallen bommen.

De volgende dag, de dag voor het offerfeest begint, willen we de grens over. Maar de grens denkt daar anders over. Vandaag gebeurt wat ons bij alle grensovergangen tot nu toe nog nooit gebeurd is, we worden geweigerd. En er is niets aan de doen. Geduld, boos worden, gewoon blijven staan en wachten, het haalt allemaal niks uit, Iran is en blijft gesloten. Niemand spreekt Engels. Telefonisch kan Peter nog wel het een en ander vertalen, maar duidelijkheid komt er niet. Dan weer mag Rick wel met motor naar binnen, maar ik niet, want een vrouw mag niet rijden, dan weer moeten we zondag terugkomen, dan mogen we de grens wel over maar moeten de motoren achterblijven. Uiteindelijk blijkt dat het Carnet (paspoortachtig document) voor de motoren het probleem is, dat kennen ze hier niet. We moeten naar Khanahin, in de richting van Baghdad. Goed, ook wij geven op een gegeven moment op. Het wordt al donker als we terugrijden naar Suleymania. De weg is slecht en onverlicht en de Koerden rijden als gekken. Maar we komen heel aan en Peter vangt ons op. De komende dagen gaan we nergens meer heen, tijdens het offerfeest is alles, ook de grenzen, dicht. We zitten voorlopig even vast ☺ En de grens bij Khanahin ligt in Irakees gebied, mogen we daar wel heen? En is dat slim? Lees meer in het volgende verslag!